Author: Henri Meyer (vdm)

Ons stop langs die pad net na Christiana. Twee mans kom aangeloop met ‘n voetpaadjie wat oor die treinspoor kom. Die ouer man het so ‘n verflenterde hoed op en ‘n bossie iets in sy hand. Hulle groet ons vriendelik, eks ma half nie lus vir hulle nie. Die seun vra: “so ‘n fiets is seker duur? Seker duurder as ‘n kar.” “Dis die standaard vraag mompel ek oonderlangs vir Pierrie.” Ma ek voel by myself sleg teenoor die twee vriendelike mense. Ek sien die pa het ‘n bossie in sy hand. “Waarvoor is die bossie?” Sê/vra ek. “Dis vir die bloed. Hoe sê mens, as die bloed ‘n bietjie hoog is. Mens maak ‘n tee met hom” Hoë bloeddruk sê ek op ‘n meerderwaardige manier. “Ja” sê hy. En daar loop hulle en ons gaan aan, drink koffie, maak reg en ry weer verder.

Die ontmoeting met die twee het my besig gehou. Ek dink nie ek was’n mooi kind van my Vader gewees nie. Ek dink nie ek het Sy Koninkryk gebou nie. Jesus vertel ‘n gelykenis waarin Hy sê ‘n mens moet nie op die voorste plekke by ‘n maaltyd gaan sit nie. Jy moet agter gaan sit. Want , as jy jouself verhoog sal jy verneder word en as jy jouself verneder sal jy verhoog word.

Ons het goed gery vandag. Die paaie is net baie plat in hierdie wêreld, ons is nie daaraan gewoond nie. Jy trap die heeltyd. Lemar se knieg het seer geword, maar ons was vanmiddag by die fisio. Ek is seker dit sal more beter gaan. Bid asseblief vir ons. More pak ons die pad Strydenburg toe aan. Ek sien uit na God se les op die pad more.

Iemand stuur vir my vanoggend hierdie op Whatsapp. Deut.1:29-31 “Word nie verskrik en wees nie bevrees vir hulle nie. Die Here julle God wat voor julle uit trek, Hy sal vir julle stry net soos Hy voor julle oë met julle in Egipte gedoen het en in die woestyn, waar jy gesien het hoe die Here God jou gedra het soos ‘n man sy seun dra, op die hele pad wat julle getrek het, totdat julle by hierdie plek gekom het.”

Is die Bybel nie amazing nie. Toe ek hierdie lees vanoggend toe tref die woorde my dat die Here jou dra soos ‘n man sy seun dra. Jy sien ek het twee seuns. WJ en Lemar, altwee is my blue eyed boys. Lemar doen hierdie pelgrimstog saam met my, dis baie spesiaal. Toe hulle twee klein was het ek hulle baie gedra. So op my nek. Hulle handjies in my hare, ek hou hulle beentjies vas. Wat sal ek nie gee om hulle weer so te kan dra nie…

En hier lees ek dit toe. My Vader dra my ook so. Hy het my al baie so gedra, want ek is ook sy blue eyed boy. Toe ek vandag so saam met my seun ry, toe dink ek daaraan. God is net so lief vir my. En toeWJ my gisteraand bel om te vra hoe dit gaan was dit so lekker om sy stemmetjie te hoor. Is dit hoe God oor my voel? Is dit hoe God oor jou voel? Wel die Bybel sê so. Glo dit!

Vandag se trip het gegaan oor mense. Verkillende mense, verskillende kleure, tale, plekke. Kom ek vertel jou. Ons het vanoggend in Thabazimbi weggespring by ‘n baie groot grawer soos Pierrie dit genoem het. Ons moes daar wegspring want Pierrie se laaitie is mal oor grawers. So daar is eers foto’s geneem vir Daniel.

En toe pak ons die lang tog aan. Bang en onseker, want soveel mense het ons gewaarsku. Die pad is baie sleg hoor. Mens gaan deur die ou Boputhatswana. Julle moet baie versigtig wees hoor. Die pad is vol gate. Die mense is gevaarlik. Wel was ek nie heerlik verras deur al die swart mense langs die pad nie. Almal was vriendelik. Almal het gewaai. Gegroet. Pad gemaak. Vrolik toeter geblaas. Dit was te heerlik.

Ons trek toe in Rustenburg in. Dis ‘n bietjie sad daar. Mens kan agterkom iets het die dorp getref. Vader wees hierdie mense genadig, gee hulle weer hoop.

Van daar is ons verby Derby oppad Ventersdorp toe. Ventersdorp, ek was nog nooit hier nie. Al wat ek eintlik van Ventersdorp weet is dat Eugene Terreblanche hier gebly het. So 5 km buite die dorp het ‘n groepie ons ingewag. Ds. Coenie, sy vrou, Irma die skriba en haar dogter. Amazing mense. En toe kom Danie en Jannie daar aan om saam met ons in te ry met hulle fietse. Kom ons begin met Jannie, die haarkapper in die dorp en die horlosie maker. Maar wat Jannie interesant maak is sy stories oor sy Skilpaaie. Hy wys vir ons foto’s van hulle en hoe die wyfie eiers lê in sy tuin. Hy praat metsoveel passie oor hierdie skilpaaie van hom en God se wonderlike natuur.

Irma die skriba. Sy is amazing. Sy reël vir ons ‘n gratis oornag plek by oom Danie en sy vrou se gastehuis. ‘n Gratis ontbyt by die Wimpy half sewe more oggend. Maar dis nie al nie. Sy het gereël dat hulle gemeente ‘n Sondag of wat terug Helium balonne in die lug laat opgaan. Elke balon het ‘n boodksap van bemoediging aan. Dit val op plase en plekke en mense bel hulle met die mees amazing getuienisse. Maar dis nie al nie, mense het R40 betaal vir ‘n balon. Sy oorhandig aan ons ‘n koevertjie met geld in vir die mense in Mosambiek. Dit maak my hart broos. ‘n Ware engel.

Dit laat my dink. Oor Jesus wat gesê het ons moet ander mense altyd hoër ag as onsself. En dat elkeen wat ek elke dag ontmoet eintlik Jesus is…

More ry ons Bloemhof toe…

Ek het die afgelope week by my liewe Ma en Pa gekuier. Dit was heerlik. Hulle bly op ‘n kleinhoewe by Onderstepoort, so jy moet ‘n stuk grondpad ry om by hulle uit te kom. Ek wil mos elke dag gaan fietsry, nou is die gondpad ‘n issue. Op die punt van die grondpad is daar myn. Ek ry dan maar met die bakkie met my fiets agterin tot by die myn. Daar los ek my bakkie by die sekuriteitswag en ry dan my draai op my fiets. Dis toe dat ek te doen kry met Mandla.

Mandla het sulke skeel ogies en hy kom skaam skaam aangestap saam sy vriend en vra: hoe die fietsry ding dan nou werk. Na ‘n ruk, vertel ek toe nou maar vir die twee van my trip van Thabazimbi na Mosselbaai. “Ek samel geld in vir die mense wie se huise deur vloede platgevee is” sê ek vir hulle. “Hoe vêr gaan jy ry?” Vra hulle. “1400 km sê ek.” Hulle kyk my met groot oë aan. En daar raak ons aan die gesels oor die Here en oor hoeveel mense vir hulle al gehelp het en hoe belangrik dit is om ander te help. “Sal julle manne onthou om vir my te bid” vra ek. Met ‘n belofte van gebed van die twee af, en ‘n hart wat goed voel oor hoe die Here hierdie fiets ding tot sy eer gebruik, is ek daar weg.

Vanaand is ek in Thabazimbi. Ek is hier in my skoonpa se huis wat ‘n paar maande terug gesterf het na ‘n beroerte. Mandla het my suster geken en my vertel van al die dinge wat sy vir hom gedoen het. Sy is ses maande terug oorlede. En hier begin hierdie pelgrimstog. ‘n Rit ter eer van die Here, om geld in te samel vir die mense in Mosambiek en om my te help om tot verhaal te kom na hierdie baie rowwe jaar.

Ek gaan elke dag ‘n post probeer maak. Van more af tot die 15de September as ons in Mosselbaai aankom. Ek hoop jy beleef die reis saam met my. Ek sien uit om dit met jou te deel. Onthou om te subscribe tot hierdie blog as jy dit wil ontvang.

Die storie van Dawid en Goliat lees ‘n mens in 1 Samuel 17.  Dis ‘n lekker storie.  Dit laat my dink aan die fliek Troy.  Die twee weermagte staan teen mekaar.  Ek dink dit was Troy teen Sparta.  Daar kom ‘n reuse ou van Sparta af tussen die manne uitgestap.  Hy lyk soos the Rock, net groter.  Almal cheer hom.  Dan vra die koning van Troy, bring vir Achiles.  Maar Achiles is nie daar nie.  Hy steur hom nie aan konings nie.  Hulle gaan haal hom in sy tent.  Hy kom aangeloop.  Hardloop dan na die ou grote toe.  Spring op en met een beweging en baie selfvertroue steek hy die reus in die nek.  Morsdood!

Maar toe ek nou so ‘n bietjie na die verhaal in die Bybel gaan kyk.  Kom ek agter.  Dis gladnie dieselfde nie.  Hierdie storie is nie die verhaal van Brad Pitt nie.

Daar is Dawid, die Israeliete en die Reus.  Watter een is ek? Seker maar Dawid.  Maar, dan besef ek, nee jinne ek is nie Dawid nie.  Ek het nie sy guts nie.  Dink ‘n bietjie daaraan.  Almal se oë is op jou.  As jy nie die ou wen nie, gaan ons die oorlog verloor.  Ek gaan miskien dood wees, maar die skande oor my naam gaan huge wees.  Wat van my legacy, my vrou, my kinders.  Nee, ek weet darem nie of ek Dawid is nie.  Ek wil graag hy wees, maar ek weet darem nie.  Maar, in dieselfde asem maak Dawid darem ook baie droog later in sy lewe en dit laat my beter voel oor myself.  Die Bybel sê hy was ‘n man so na die hart van God.  Wat maak hom special?

Dan is daar die Israeliete.  Hulle is die lafaarts.  Ek is darem nie soos hulle nie.  Is ek nie?  Toe besef ek, maar ek is.  Soos hulle.  Net soos hulle.  Ek is bang.  Partymaal die heeltyd.  My geloof is swak.  ‘n Reus of reuse styg die heeltyd voor my op.  Dis goed soos geld, skuld, mense, die land en sy politiek, die dood.  Ag daar is te veel om op te noem.  En Jesus sê vir my toe Hy op die water loop:  Matteus 14:27 (AFR1983)²⁷Maar Jesus het dadelik met hulle gepraat en gesê. “Wees gerus, dit is Ek. Moenie bang wees nie.”

En dan is daar die reus.  Nee come on.  Ek kan darem nie die reus wees nie.  Ek meen, hy is die vyand.

My dogtertjie Carla is baie ernstig oor die omgewing.  Ek moes vir haar ten duurste Stainless Steel strooitjies op Yuppie Chef koop.  Want, strooitjies vernietig die seelewe sê sy.  Is sy nie great nie.  Dis sy wat my help verstaan het.  As ek nie soos sy omgee nie, raak ek die vyand.  Die groot ou Filistyn wat dinge vernietig.  Is ons nie die aarde se grootste vyand nie.  En hoe is ek die vyand as ek so negatief raak en my land se sleg sê.  Hoeveel maal was ek nie al my eie grootste vyand nie.  O my jinne, ek is ‘n Filistyn.

Sjoh, nou wat nou?  Ek dink ek moet teruggaan na Dawid toe.  Inspirasie by hom kry.  Hy het gesê: 1 Samuel 17:37 (AFR1983) ³⁷Verder het Dawid gesê: “Die Here, wat my gered het uit die kloue van die leeu en uit die kloue van die beer, Hý sal my red uit die mag van hierdie Filistyn.” Toe sê Saul vir Dawid: “Gaan, en mag die Here by jou wees.”

En Jesus?  Wat sê Hy? Matteus 10:29–31 (AFR1983) ²⁹“Is twee mossies nie vir ’n sent te koop nie? En tog sal nie een van hulle op die grond val sonder die wil van julle Vader nie.³⁰Van julle is selfs die hare op julle kop almal getel.  ³¹Moet dan nie bang wees nie. Julle is meer werd as baie mossies.”

Dis nou al baie lankal dat Psalm 23:5 met my praat.  “U laat my by ‘n feesmaal aansit…”  Wat is dit?  Hierdie feesmaal?  Is dit as ons eendag hemel toe gaan?  Of het dit net met Dawid te doen?

Dis eers toe ek Timothy Keller se boek: “Prodigal God” lees dat dit vir my oopgegaan het.  Dink jy nie dis ‘n weird titel nie?  Prodigal God?  Dis mos nie reg nie?  In Afrikaans sal dit wees “Verlore God”?  Dit kan mos nie reg wees nie?  Maar dan kom hy en hy verklaar die woord Prodigal.  As ek in Google indruk; “meaning Prodigal” . Dan gooi Google uit:  “spending money or using resources freely and recklessly; wastefully extravagant.”  Is dit nie wat God gedoen het nie?  Die verlore Seun het dit gedoen ja, vir homself.  Maar die Vader in die gelykenis “spends himself recklessly” op die seun en op ons.

Kom ons gaan terug na die fees ding.  Toe die jongste seun terugkom, dis nou die verlore een, die prodigal een.  Die een wat al sy pa se geld en vertroue en als net so vir die varke gegooi het.  Toe hy terugkom.  Wat doen die pa?  Hy hou ‘n fees.  ‘n Groot fees. ‘n Slag die vetgemaakte kalf, sit ‘n ring aan sy vinger, nuwe skoene, nuwe klere fees.  Hy is prodigal met sy liefde.  Hy stort alles op die seun uit.

Kyk wat is die punt hier.  Die pa hou ‘n fees.  Vir wie?  Vir die seun, vir ons.  En ons is ook by die fees.  Die fees is die metafoor van die lewe as jy ‘n gelowige is.  Jy leef, jy vier fees.  Jy eet en drink en dans en lewe.  Wat eet jy?  Die brood van die lewe.  Dit maak jou versadig, dit laat jou groei.  Wat drink jy?  Die nuwe wyn.  Dit les jou dors.

Jy sien die lewe saam met God is ‘n fees.  Hy, God die Vader het die fees gereël.  Hy nooi ons na die fees toe.  Om saam met ander fees te vier.  Om die lewe, hier waar ons is, nou, te leef as sy kinders.  Hy slag vir ons die vetgemaakte kalf, sit ‘n ring aan ons vingers, trek vir ons klere en skoene aan, die beste.  Die Vader is vol liefde en vreugde oor ons.  Ons moet die fees leef.

¹⁷Die Here jou God is by jou,

Hy, die krygsman wat red.

Hy is vol vreugde oor jou,

Hy is stil-tevrede in sy liefde.

Hy jubel en juig oor jou

Sefanja 3:17

Die Bybel Nuwe Vertaling. (1998). (electronic ed., Zep 3:17). Cape Town, South Africa: Bybelgenootskap van Suid-Afrika.

“I am the prodigal son every time I search for unconditional love where it cannot be found.” 

― Henri J.M. Nouwen, Return of the Prodigal Son

Hierdie aanhaling uit Henri Nouwen se boek oor die verlore seun het my weer tussen die oë getref.  Ek is daai ou.  Die een wat altyd aanvaarding soek.  Die een wat glo ek is nie goed genoeg nie.  Die een wat nodig het om homself altyd te bewys.

Is dit nie maar presies die verlore seun se issue gewees in Lukas 15 nie.  Wou hy nie maar die huis verlaat, om te gaan bewys hy kan dit op sy eie maak nie.  En o jinne het hy gefaal.  Net soos ek.

Ek kyk rondom my en ek sien dieslefde ding in mense rondom my.  Ons is almal so.  Brenè Brown sê dit is in ons DNA.  Dit is vir ons belangrik wat mense van ons dink.  Dit is vir ons belangrik wat mense oor ons sê.  En dan?  Dan jaag ons goed na.  Hoeveel keer het ek nie al gedink, “O jinne ek wonder wat gaan die manne sê as met daardie bakkie daar opdaag nie.”  Of selfs: “My pa gaan my meer liefhê/aanvaar as ek net daardie werk kan kry.”  Of miskien:  “Sy sal meer van my dink as ek net hierdie of daardie kan verander in my lewe.” of “Ek kan darem nie so daar opdaag nie.”

Die gelykenis van die Verlore Seun leer ons iets ander.  Dit leer ons dat daar ‘n liefdevolle Vader is.  ‘n Vader wat ons nie judge nie.  ‘n Vader wat vir ons wag.  Oppad na hom toe dink ek al my speech uit.  Maar Hy stel nie belang nie.  Hy wil dit nie hoor nie.  Hy aanvaar my soos ek is.  Presies net soos ek is.  Al het ek Hom hoe seergemaak en hoe teleurgestel.  Dit is as ek leef met hierdie liefde diep in my hart, dat ek rustig kan raak.  My Vader het my lief, ek hoef nie die heeltyd te probeer om dit te bewys nie.  Nie aan Hom nie, nie aan mense nie. Nie aan my aardse pa nie, nie aan my vrou of man nie.  Ek is goed genoeg vir God.  Meer as goed genoeg.

Ek sal baie maal vir mense sê ons moet ons hart vir Jesus gee.  Maar, toe dink ek.  Hy het eintlik sy hart vir my gegee.

En dit, dit is genoeg…

Jesaja 49:15 (AFR1983). ¹⁵Kan ’n vrou haar eie baba vergeet, haar nie ontferm oor die kind wat sy in die wêreld gebring het nie? Selfs al sou so iets kon gebeur, Ek sal jou nie vergeet nie.